Een nieuwe naam? Zo lijkt het wel, maar eigenlijk is dit een verderzetting van wat al meerdere jaren onderweg was als “Les Vieilles Pies”, een band die al heel vroeg ontdekte dat er eigenlijk geen grenzen horen te zijn binnen de muziek. Saglio werd in Rennes geboren, maar woont al haast zijn hele leven in Bretagne, waar hij weliswaar voor opvoeder studeerde, maar al gauw van de muziek zowat zijn leven maakte. Twee studioplaten en twee live-registraties met Les Vieilles Pies zagen het licht tussen 2013 en het begin van de Covid pandemie en nu is er dus het debuut onder eigen naam, al spelen de kompanen van de Vieilles Pies nog altijd mee op de plaat, die, naast een Portugese titel die naar de maan verwijst, ook muzikaal méér dan één referentie in huis heeft naar wat we in de muziek weleens Lusafrica noemen. Kaapverdië en Angola zijn niet ver weg en de ritmes die we kennen uit de funana staan zij aan zij met de weemoed van de morna, zoals die ons aangereikt werd door onder andere Cesaria Evora.

Waar Saglio zelf tekent voor alle Franse teksten, uitgezonderd die van “Stances à Marquise”, die van Corneille geleend werd, kwam de muziek niet zelden tot stand met de hulp van les copains des Pies: Yoan Hernandez en Vincent Barrau. Aan de vocale kant deed Saglio een beroep op superster Bonga uit Angola, die het tekstdeel in het Kimbundu voor zijn rekening nam en verder meezingt, als ging het om een nummer van hemzelf. Eveneens uit Angola, komt Lucia de Carvalho, ook naar Frankrijk uitgeweken, en van de partij op “Dans Tes Bras”. Mariama Kouyaté van haar kant, is van Senegalese origine en haar krachtige, heldere stem tilt “Triste Brève” naar een intensiteit, die je geredelijk als “erg hoog” mag omschrijven. Prachtnummer is dat, wat eigenlijk ook geldt voor opener “Ma Terre, waarin Saglio volop zijn sterkte als tekstschrijver kan uitspelen.

Al met al is dit een heel fijne plaat geworden, waarover ik, als ik deze lijnen twee maanden vroeger had uitgetikt, met plezier zou geschreven hebben, dat ze de perfecte soundtrack zou worden bij de (toen nog aankomende) zomer. Vandaag ben ik enkele weken ouder en heb ik geleerd dat het uitkijken naar een mooie zomer soms mooier is dan wat je in werkelijkheid krijgt. Dat neemt niet weg dat ik deze plaat nog altijd mooi vind, maar dat ik haar nu alleen maar kan omschrijven als “de perfecte soundtrack bij een gemankeerde zomer”. Daar kan Gabriel Saglio niet veel aan veranderen, natuurlijk, maar het geeft wel aan dat muziek een ander effect heeft, naargelang de omstandigheden waarin je ze beluistert. Laten we afspreken dat Saglio en de zijnen volgend jaar opnieuw langskomen met hun fijne muzikale cocktail en dat we dan met zijn allen gaan kijken en volop uit de bol gaan!

(Dani Heyvaert)